مصطفی غنیان، جوانی ۲۶ ساله و دانشجوی رشته مهندسی، یکی از هزاران صدای آزادی‌خواهی بود که در شامگاه تاریک یکی از اولین شب‌های بعد از انتخابات خون‌بار ۱۳۸۸، برای همیشه خاموش شد.
او در شب ۲۷ خرداد ۱۳۸۸، هم‌زمان با اولین چهارشنبه پس از انتخابات پرمناقشه، در حالی که بر بام ساختمان هشت‌طبقه‌ای در محله سعادت‌آباد تهران ایستاده بود و با فریاد تکبیر، همبستگی خود را با مردم معترض ابراز می‌کرد، توسط تک‌تیراندازان مستقر در ساختمان‌های اطراف هدف گلوله قرار گرفت.
شلیک مرگ، سکوتی سنگین را به آسمان تهران تحمیل کرد. مصطفی، جوانی از خانواده‌ای انقلابی، پس از سه روز بی‌خبری، پیکرش به خانواده‌اش تحویل داده شد. آنان، دل‌شکسته و سوگوار، فرزندشان را در قطعه ۱۵۷ حرم امام رضا (ع) به خاک سپردند.
خون مصطفی، یادآور نسل جوانی است که در اوج شور و شعور، تنها با یک صدا—صدای حق‌خواهی و آزادی—و بی‌سلاح، روبه‌روی گلوله ایستادند. مصطفی نه در جبهه، نه در میدان نبرد، بلکه در حیاط خانه‌اش، روی بامی ساده، برای گفتن «نه» به ظلم جان داد.
او یکی از نخستین شهدای خیزش مردم ایران در سال ۸۸ بود؛ خیزشی که هنوز هم شعله‌های آن در قلب میلیون‌ها ایرانی روشن است.
با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
نظرات
ارسال یک نظر