از دی تا دی در رواق چهل گل سرخ

«تو همون بشارت هزاره‌ها

صبح رستاخیزِ گل ـ ستاره‌ها

با دم عیسائیِ شکوفه ـ برگ

جسته از هزاره لُجه مرگ!

تویی و ایران و دیو شب‌تبار

تویی و امید این بوم و دیار...

ای که شمع دائم این وطنی!

قصه هزار و یک شب منی

از پسِ هزار هزاره کشتنت

لب خلقی تشنه بوسیدنت...»

سالی که گذشت، گذار فصل‌ها و ماه‌هایی با حریق ارغوان بر ستیغ روزهایش بود؛ با شعله‌های شورش، دمادم‌های ستیزش‌ و کاروان هم‌چنان گل سرخ...

این بود سالی از دی تا دی با ۴۰چلچراغ بر رواقی از قیام تا قیام...

بامدادان دی ۹۶‌ کوره‌های دمادم ستیزش بود و انفجار خیزش. گلوله‌های آتشین قیام بود که هوای سربی و سنگین زمستانهای رسوب کرده بر فلات ایران را می‌شکافت و از شهری به شهری سرایت و دوام می‌یافت.

روایت آزادی بر این فلات، هنوز سرگذشت هماره‌ گل سرخ و داستان دشت شقایق است. گل‌های سرخ، شکفته بر پیراهن سپیده‌دمان نسل ناشکیبای عصر استبداد و دشت‌های شقایق روییده بر پیشانی «به‌پای دارنده‌گان شادی در مجری آتشفشانها»...

حکایت آزادی از دی تا دی را ۴۰ستاره بر رواق قیام‌ها روایت کرده‌اند که هنوز هم قصه‌شان در تب و تاب بی‌قرار شهرهای خیزش ادامه دارد.

حکایت آزادی از دی تا دی را فریادهای پیوسته از مشهد تا کرمانشاه و ۱۴۴شهر روایت کردند و گل‌های سرخ و شقایق‌هایش در چهار فصل سال تا هم‌اینک سرایت دادند...

در ۹دی ۹۶ حریق شقایق آزادی را ۶شعله در دورود فروزان داشتند. در همین روز شهر تویسرکان به‌پاخاست و گل سرخی بر سینه سپیده‌دم شکفت. خلق شورشگر فریاد «مرگ بر خامنه‌ای»‌ سر داد و گلوی نعره یک میهن شد.

در ۱۰دی شهابی در نورآباد درخشید و در پی‌اش دو شعله در ایذه برافروختند و شب و سرمای سربین شیخان شب‌پرست را شکستند.

روز و شب ۱۱دی ۹۶ روایت پروانه‌ها و شمع آزادی‌ست. قصه‌ای همیشه نگاشتنی و چکامه‌ای همیشه سرودنی بر بام و شام میهن شهیدان. شهرهای ایران ردایی از ۳۰گل سوری به بر کردند تا سوگند نبرد برای ستاندن حق آزادی را بر پیکر خویش حک کرده باشند. سنگینی جنایت چنان خشم و فریادی در ایران برانگیخت که حرامیان شب‌پرست شیخ ریا و فقیه دیو‌سرشت، جرأت پذیرش آن را حتی در خیال خود انکار کردند؛ و این فصلی از شکست هیبت اختناق فقاهتی و استبداد دینیِ خمینی و خامنه‌ای شد.

این‌گونه بود و شد که سالی که از دی به دی رسید، در رواق‌های خود هماره از شکست هیمنه‌های سرکوب و اختناق شیخان ریا، نشانه‌ها گذاشت. در پی هر نشانه‌ای شهری به‌پاخاست و گلوله قیامی صفیر کشید. نخستین صفیری که کرباس تیره دوباندی شیخ را به آتش کشید و افق روشن بی‌تمامیت ولایت فقیه را رقم زد، نفیر راهگشای «اصلاح‌طلب، اصول‌گرا، دیگه تمومه ماجرا!» بود.

این‌گونه بود و شد که ۴۰چلچراغ آزادی، سالی دیگرگون از سالیان پیشین را از دی به دی آوردند. اینک افق روشنش پهنای فلات ایران‌زمین را مژده آزادی می‌دهد. اینک گل‌های برآمده از زایش آن دی شعله‌ور و ماه‌های پسینش، پرتو اتحاد تمام اقشار بر گرد محبوب آزادی را ساطع می‌کنند و می‌پراکنند. در سطور و خطوط هر پرتو آن می‌توان نام و سیمای ۴۰ذره خورشید را بر پیشانی سپیده‌دمان دید که با آنان تا سپیده خجسته آزادی در ایران‌زمین هم‌پیمانیم و چکامه‌شان را برایمان می‌خوانند:

«مژده بده مژده بده یار پسندید مرا

سایه او گشتم و او برد به خورشید مرا

پرتو دیدار خوشش تافته در دیده من

آینه در آینه شد: دیدمش و دید مرا

پرتو بی‌پیرهنم، جان رها کرده تنم

تا نشوم سایه خود، باز نبینید مرا».

لینک مطلب در سایت مجاهد: https://bit.ly/2BQhcRB

با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید

https://t.me/shahidanAzadai96

اشتراک:

بیشتر بخوانید

به یاد ۴۰شهید قیام از دورود تا کازرون

خانه سرخ و کوچه سرخ است و خیابان سرخ است

آری از خون، پهنه برزن و میدان سرخ است

ده به ده پرچم خشم است که برمی‌خیزد

اشتراک:

بیشتر بخوانید

تهدید خانواده‌های شهیدان قیام ۹۶و۸۸ توسط اطلاعات سپاه پاسداران در دورود، تویسرکان و تهران

دورود: تهدید خانواده‌های شهیدان قیام دی‌ماه ۹۶توسط رژیم

گزارشها حاکی است اطلاعات سپاه پاسداران در دورود، خانواده‌های شهیدان قیام دیماه ۹۶را احضار و تهدید کرده است.

اشتراک:

بیشتر بخوانید

شهید راه آزادی فرزاد جشنی

فرزاد جشنی نوجوان کرد اهل آبدانان در قیام۸۸ براثر ضربات باتوم به شهادت رسید. فرزاد که مدتی بود جهت امرار معاش خانواده به تهران رفته بود در اعتراضات سراسری در روز ۲۵ خرداد ۱۳۸۸ در خیابان ولیعصر بر اثر ضربات باتوم زخمی شد که او را ابتدا به بیمارستان طالقانی و سپس به دلایل نامعلوم به بیمارستان لقمان منتقل می‌کنند. اما به دلیل شدت ضربات وارده جان می‌بازد.

پیکر فرزاد  را روز ۳۰ خرداد ۸۸ در شهر آبدانان به خاک می‌سپارند.

با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید

https://t.me/shahidanAzadai96

اشتراک:

بیشتر بخوانید

شهيد راه آزادي سجاد قائد رحمتی

سجاد قائد رحمتی 20 ساله , متولد 1 فروردين 1368 ، از اهالي استان لرستان (دورود ) مي باشد.  وي يكي ديگر از ده‌ها نفری بود که در جریان اعتراضات مردمی در ۲۲ خرداد ۱۳۸۸ در شنبه خونین ۳۰ خرداد  ۱۳۸۸ مصادف با (۲۰ ژوئن ۲۰۰۹) در مترو نواب تهران به ضرب گلوله نیروهای وابسته به سپاه و بسیج به شهادت رسيد. آرامگاه او درشهرستان درود مي باشد.

نحوه شهادت

شهید سجاد قائد رحمتی ،جوان 20ساله اي بود كه در جریان اعتراضات مردمی پس از انتخابات، روز شنبه خونین 30 خرداد ساعت 6 بعد از ظهر  هنگامي كه بهمراه پسرعمويش در راهپيمايي آرام شركت كرده بود، در خیابان آزادی حوالی ایستگاه مترو نواب بر اثر اصابت گلوله از بام مسجد لولاگر توسط نیروهای وابسته به سپاه و بسیج بشهادت می رسد.

وي اهل شهرستان دورود استان لرستان بود و به همراه خانواده اش در این شهر زندگی می کرد، در تابستان به علت فقر خانواده اش برای کار و کمک به معاش خانواده به همراه پسر عموی خود به تهران می آید و در درگیریهای خرداد 88  شرکت داشته است.

روز حادثه پسر عمویش در حال فیلم گرفتن از تظاهرات بوده که مردم فریاد می زنند یک نفر کشته شده است، با موبایل به سمت فرد کشته شده میرود و وقتی متوجه می گردد که آن شخص سجاد می باشد، فیلم قطع می گردد.

مراسم خاكسپاري و فشار روي خانواده شهيد

پیکر پاک شهید در روز دوشنبه 1تیر به زادگاه خود باز می گردد و در گورستان شهرستان درود خاکسپاری مي شود. برای تحویل دادن جنازه به خانواده اش در اوج فقر 4 میلیون طلب می شود و با یاری مردم دورود این پول فراهم می شود. اطلاعات شهید در سایت بهشت زهرا نیز ثبت گردیده است.

با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید

https://t.me/shahidanAzadai96

اشتراک:

بیشتر بخوانید

جان باختن یک زندانی سیاسی در اثر اعتصاب غذا در زندان قم

🔻زندانی سیاسی، وحید صیادی-نصیری، پس از ۲ماه اعتصاب غذا در بیمارستان موسوم به بهشتی قم، جان باخت.

🔻او به خاطر انتقال اجباری به زندان عادی در قم اعتصاب کرده بود.

با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید

https://t.me/shahidanAzadai96

اشتراک:

بیشتر بخوانید

شهید راه آزادی رامین آقازاده قهرمانی

رامین آقازاده قهرمانی ۳۰ ساله که در جریان اعتراضات سراسری سال۸۸ در اثر شکنجه‌های وحشیانه در کهریزک جان خود را از دست داد.

رامین قهرمانی در جریان اعتراضات سال۸۸ شناسایی شده و مأمورین امنیتی برای دستگیری به خانه‌اش مراجعه می‌کنند به دلیل عدم حضور رامین در منزل، مأموران به مادر او می‌گویند که فرزندش هر چه زودتر خود را معرفی کند. در تیر ماه ۸۸ رامین خود را معرفی می‌کند اما او را بازداشت و به زیر شکنجه می‌برند و ۱۵ روز بعد او را رها می‌کنند. 

رامین با بدنی که آثار شکنجه بر روی آن مشهود است به خانه می‌رود، پس از دو روز بر اثر جراحات وارده و به‌دلیل لخته‌های خون موجود در سینه‌اش دچار تشنج شده و او را به بیمارستان منتقل می‌کنند اما در آغوش مادر جان می‌سپارد.

رامین پس از آزادی به مادرش گفته که چندین روز از پا او را آویزان کرده اند و در بازداشتگاه كهريزك و سپس در زندان اوین بوده است.

مادرش می‌گوید: « رامین وقتی به خانه برگشت دیگر آن رامین قیلی نبود. آثار ضرب و شتم روی بدن رامین پیدا بود و کمتر حرف می‌زد، پاهایش همه زخم بود. گردنش باد کرده بود... بر فرض هم اگر کسی جرمی مرتکب شد آیا باید اعدامش کرد؟ باید بکشند؟ چطور این بلا را سر بچه من آوردید؟ مگر من بچه‌ام را تحویل دادم که شما بکشید؟».

مادر رامین می‌گوید: «زمانی که کسی نمی‌دانست پول یعنی چی، پدر رامین پول دو تا خانه را خرج رامین کرد چشمش ناراحت بود. من دار و ندارم را گذاشتم برای رامین که وقتی فردا بزرگ شد نگوید که مادرم این کار کوچک را برای من انجام نداد... همینطوری توی کوچه بزرگشان نکردم.

آخر به همین راحتی بچه‌ات را از دست بدهی کجایت می‌سوزد؟ ... تا کسی سرش نیاید نمی‌فهمد ما چه کشیدیم.»

خانواده تحت تدابیر شدید امنیتی، فرزندشان را به خاک سپردند. پیکر رامین قهرمانی در قطعه ۲۱۶ ردیف ۷۴ شماره ۴۷ در بهشت زهرا آرمیده است. 

پدر رامین نیز بعد از مدتی در داغ از دست دادن پسرش سکته کرده و جان خود را از دست می‌دهد.

با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید

https://t.me/shahidanAzadai96

اشتراک:

بیشتر بخوانید

شهید راه آزادی میثم عبادی

میثم عبادی نوجوان ۱۶ساله که در جریان قیام۸۸ با اصابت مستقیم گلوله به‌شهادت رسید.

میثم عبادی متولد اردیبهشت ۱۳۷۲ کارگر خیاطخانه بود. روز ۲۴ خرداد ۸۸ به خانواده‌اش زنگ می‌زند و می‌گوید با دوستانش به میدان ولیعصر می‌رود و زود به خانه برمی‌گردد. آنها از میدان هفت تیر تهران به سمت خیابان کریم خان می‌روند تا به میدان ولیعصر برسند. پایین میدان ونک هیچ ماشینی رفت و آمد نمی‌کند. این از نشانه‌های شکل‌گیری تجمع مردم در حوالی میدان ونک بود. میثم عبادی به همراه دوستانش خودشان را به آنجا رساندند. مأموران شمار زیادی از تظاهرکنندگان را سوار ون می‌کنند. شمار زیادی از معترضان در حوالی پارک وی دستگیر می‌شوند. میثم که در این زمان در حوالی پارک وی بود، به کمک دختری که زیر باتوم‌های نیروهای امنیتی فریاد می‌زد می‌شتابد اما شلیک گلوله لحظاتی بعد جان او را می‌گیرد.

ساعت ۱۰۳۰ شب ۲۴خرداد به خانه‌شان زنگ می‌زنند و خبر می‌دهند که میثم گلوله خورده و در بیمارستانی در چهارراه قلهک بستری است. او در همان بیمارستان تمام می‌کند. گلوله را از شکمش در آورده بودند. پوکه گلوله را در همان جایی که تیر خورده بود پیدا کردند. اصغر عبادی پدر میثم در محل اصابت گلوله حاضر شده و بعد از پرس و جو متوجه می‌شود که بسیجی‌ها و یگان ویژه به سمت مردم تیراندازی کردند.

حکومت در راستای پروژه بسیجی سازی سعی می‌کند میثم عبادی را نیز بسیجی معرفی کند اما اصغر عبادی پدر میثم در این باره چنین می‌گوید: « پسر من بسیجی نبود کارگر خیاطخانه بود ما چشم‌مان را دوخته‌ایم به خدا که یک روزی برسد که اقلاً بتوانیم حق بچه‌مان را بگیریم».

وقتی خانواده میثم عبادی با بسیجی معرفی کردن فرزندشان مخالفت می‌کنند و بارها بسیجی معرفی شدن فرزند خود را نیز تکذیب می‌کنند نحوه رفتار نهادهای امنیتی با این خانواده نیز رفته رفته تغییر می‌کند و پیگیریهای آنها در دستگاه قضایی ایران برای شناسایی قاتل میثم هم نتیجه‌ای نمی‌دهد.

پدر میثم می‌گوید: «قاضی را عوض کردند و دادند به یک شعبه دیگر آن شعبه به من گفت که از نظر ما پرونده میثم بسته است. گفتم من چکار کنم؟ گفت پرونده را برگردانم آگاهی. رفتم آگاهی آنجا گفتند قاضی دستور رسیدگی داده اما قاتل پیدا نشده، گفتم پس من چکار کنم گفتند برو خانه‌ات بگیر بخواب هر وقت قاتل پیدا شد ما خبرت می‌کنیم.»

میثم را در قطعه ۲۵۶ ردیف ۱۳۱ شماره ۳۱ در بهشت زهرا به خاک می‌سپارند.

دو سال بعد خانواده میثم اسم نوزاد خواهرش را به یاد او میثم می‌گذارند.

با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید

https://t.me/shahidanAzadai96

اشتراک:

بیشتر بخوانید

شهيد راه آزادی محمد جواد پرنداخ- اصفهان

محمدجواد پرنداخ متولد ۱۳۶۵ در گیلان‌غرب استان کرمانشاه ، دانشجوی سال چهارم مهندسی شیمی دانشگاه صنعتی اصفهان از فعالین فرهنگ و ادب کُرد بود که در شهریور ۱۳۸۸ توسط اطلاعات اصفهان بازداشت و به طرز مشکوکی جان باخت.

شرح قتلوی پس از شرکت در تجمعات دانشجویان دانشگاه صنعتی اصفهان همزمان با ناآرامیهای سال ۸۸ در ایران به منزل خود در گیلان غرب باز می‌گردد اما پس از چند روز از طرف اداره اطلاعات این شهر احضار و به تأمین وثیقه ۳۰ میلیون تومانی تا زمان بازگشت به اصفهان و مراجعه به اداره اطلاعات این شهر مکلف می‌شود. محمد جواد پرنداخ در وقت تعیین شده از سوی اداره اطلاعات به همراه یکی از اعضای خانواده خود به اصفهان رفته و طی دو روز متوالی در اداره اطلاعات اصفهان حاضر و مورد بازجویی قرار می‌گیرد. او پس از دو روز بازجویی در اداره اطلاعات اصفهان، صبح روز سوم نیز بنابر احضار اداره اطلاعات برای تداوم بازجویی‌ها و اعزام به دادگاه، برای حضور مجدد در اداره اطلاعات اصفهان منزل را ترک کرد اما حوالی ظهر همان روز جسد محمدجواد پرنداخ در زیر یکی از پل‌های شهر اصفهان یافته شد.

خانواده محمد جواد پرنداخ گفته‌اند که کشته شدن محمد جواد پرنداخ، با توجه به عدم معرفی قاتل و مشکوک بودن نحوه قتل برای آن‌ها مشکوک و مبهم است، و کشته شدن این دانشجو هم زمان با احضار مکرر او به نهادهای امنیتی برابهامها افزوده‌ است.

به ادعاي برخي افراد این دانشجو در زمان بازداشت مورد شکنجه و تجاوز قرار گرفته و متعاقب آن به خاطر مسائل روحی دست به خودکشی زده ‌است. این خبرها هنوز تایید و یا رد نشده‌اند.

دوستان و هم فعالان کُرد وی در استان کرمانشاه و شهرستان گیلانغرب نیز معتقد بودند که باتوجه به اینکه جواد از فعالان فرهنگ و ادب کُرد بوده و بارها در دانشگاه صنعتی اصفهان پیشبرنده برگزاری جشنوارهای ادبی و چاپ نشریه دانشجویی به دو زبان کُردی و فارسی بوده است و بعلت مخالفتهای سیستم امنیتی حكومت ایران از دیر باز با فعالیتهای ناسیونالیستی غیر فارس و غیر مرکز گرایانه بیش از دلایل ذکر شده او را مورد توجه قرار داد تا در این جریانات سرویسهای موازی امنیتی در سیستم حاکمیت فرصت را غنیمت شمرده تا بلکه روی جواد را در نقاب خاک کشند!

خبرگزاری دولتی ایرنا، خبر کشته شدن این جانباخته را تحت عنوان یکی از افرادی که در جریان اعتراضات اخیر دستگیر شده و سپس خودکشی کرده بود منتشر کرد. این در حالی بود که جسد این جوان، با این شرط به خانواده‌اش تحویل داده شده بود که از آنان خواسته بودند علت مرگ فرزندشان را سانحه رانندگی عنوان کنند.

ظاهرا پزشکی قانونی علت کشته شدن این دانشجو را «برخورد جسم سخت به جمجمه» اعلام کرده بود ولی نهادهای امنیتی ضمن فشار برخانواده این دانشجوی کُرد به آن‌ها گفته بودند که باید علت کشته شدن فرزندشان را«سانحه رانندگی» عنوان کنند.

مراسم خاكسپاری شهيد محمد جواد پرنداخ ظهر روز پنج‌ شنبه ۵شهريور ماه ۸۸ در شهر گيلان غرب استان كرمانشاه با حضور گسترده مردم اين شهر برگزار شد.

همزمان با تشيع پيكر و مراسم تدفين اين دانشجوی شهيد در گيلان غرب مردم اقدام به سر دادن شعارهای‌ اعتراضی کرده و  فضای اين شهر به شدت امنيتی بود .همچنين خانواده پرنداخ از سوی نهادهای‌ امنيتی برای برگزاری مراسم ختم و اطلاع رسانی تحت فشار قرار گرفتند.خانواده محمد جواد پرنداخ گفته‌اند که کشته شدن محمد جواد پرنداخ، با توجه به عدم معرفی قاتل و مشکوک بودن نحوه قتل برای آن‌ها مشکوک و مبهم است، و کشته شدن این دانشجو هم زمان با احضار مکرر او به نهادهای امنیتی برابهامها افزوده‌ است.به ادعاي برخي افراد این دانشجو در زمان بازداشت مورد شکنجه و تجاوز قرار گرفته و متعاقب آن به خاطر مسائل روحی دست به خودکشی زده ‌است. این خبرها هنوز تایید و یا رد نشده‌اند.

با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید

https://t.me/shahidanAzadai96

اشتراک:

بیشتر بخوانید

شهید راه آزادی امیر یوسف‌زاده

امیر یوسف‌زاده در قیام۸۸ و در جریان حمله لباس شخصی‌ها و نیروی سرکوبگر انتظامی به خوابگاه دانشگاه تهران به شهادت رسید.

امیر یوسف‌زاده ۱۹ساله دانشجوی الکترونیک دانشگاه تهران شب ۲۴خرداد با یورش نیروهای لباس شخصی و انتظامی به کوی دانشگاه تهران ناپدید و بعد از گذشت چند روز در تاریخ ۶ تیر جنازه‌اش به خانواده تحویل داده شد. پیکر امیر را در قطعه ۲۵۷ بهشت زهرا به خاک می‌سپارند.

برای اولین بار عکس مزار او توسط یکی از همکلاسی‌هایش روی اینترنت منتشر شد.

دانشجویان معترض حوالی ساعت ۹ شب ۲۴ خرداد تجمع اعتراضی‌ خود را آغاز کرده بودند که از پنجره‌های خوابگاه متوجه می‌شوند گارد ویژه آرام آرام خوابگاه را محاصره می‌کند. ساعت نزدیک به ۱۱ شب است که این محاصره تنگ‌تر می‌شود و هر آن احتمال می‌رود که آنها وارد خوابگاه شوند.

دانشجويان به سمت نیروی انتظامی و لباس‌شخصی‌ها سنگ پرتاب می‌کنند اما پاسخ‌شان را با گاز اشک‌آور می‌گیرند.

آنها می‌دانند که نیروهای انتظامی برای ورود به دانشگاه نیاز به اجازه رئیس دانشگاه دارند. اگرچه بعدها فرهاد رهبر، رئیس وقت دانشگاه تهران هرگونه اجازه ورود به دانشگاه را تکذیب کرد اما وقتی ساعت از نیمه شب گذشته این ورود با مجوز رسمی دیگری محقق شد.

عزیزالله رجب‌زاده، فرمانده وقت نیروی انتظامی تهران بزرگ، دستور این عملیات را صادر کرد. خیابان‌های کوی دانشگاه زیر پای مأموران است. جمعی از دانشجویان بازداشت شده و روانه زندان و بازداشتگاه شده و عده‌ای هم زیر ضرب باتوم نیروهای امنیتی نقش زمین شده‌اند..

بعد از گذشت چند روز امیر یوسف‌زاده به خانه‌اش برنمی‌گردد. خانواده‌ نگران است. تلفن خانه‌شان به صدا در می‌آید کسی که آن‌طرف خط است می‌گوید فرزندشان در بیمارستان است.

پدرش اما چیز دیگری می‌گوید: «ساعت ۹ شب بود به من گفتند بیایيد بیمارستان ما رفتیم دیدیم امیر در سردخانه است، به من گفتند کماست گفتیم از بیرون ببینیم، گفتند نمی‌شود، بعداً دیدیم فوت کرده...»

پدر امیر یوسف‌زاده در گفت‌وگویی می‌گوید «امیر رفت تظاهرات نیامد، من چی بگم، امیر چیزی نگفته بود که، امیر رفته بود دانشگاه، امیر رفته بود سر کلاس‌اش ولی نیامد دیگر...»

«من خودم رفتم شکایت کردم که شکایتم را قبول نکردند، اگر خودم  زنده ماندم که حق خودم را می‌گیرم اگر زنده نماندم که هیچی دیگر.... خدا انشاءالله آن داغی که به دل مادر امیر گذاشتند را به دل خودشان بگذارد. به حق حسین خدا داغی که به دل من و مادرش گذاشتند را به دل خودشان بگذارد. امیر همه چیز من بود، همه چیز من، امیر گفتم همه چیز من بود، همه چیز خانواده ما بود...»

چند سال از کشته شدن امیر می‌گذرد. هم‌کلاسی‌اش می‌گوید هنوز هم خیلی‌ها نام امیر را نشنیده‌اند. اما برای من امیر هنوز همان دوست همیشگی است که دلش برای مردمش و کشورش می‌تپید و اهل سکوت نبود. او عکس دیگری از سنگ قبر امیر می‌اندازد  و این‌بار در شرح عکس می‌نویسد:

«به امیر حسودی‌ام می‌شود که با عزت رفت و ما ماندیم... بعضی‌ها چه ناشناس برای آزادی هزینه می‌دهند.

با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید

https://t.me/shahidanAzadai96

اشتراک:

بیشتر بخوانید