علیرضا صبوری میاندهی، جوان ۲۲ ساله متولد تهران، یکی از پرشورترین فرزندان قیام ۸۸ بود که در جریان قیام تاریخی ۳۰ خرداد ۱۳۸۸، صدای آزادی‌خواهی‌اش با گلوله خاموش شد — اما نه برای همیشه.
در تاریخ ۲۵ خرداد ۱۳۸۸، در حالی‌که مردم تهران در اعتراض به تقلب انتخاباتی و در دفاع از رای خود به خیابان‌ها آمده بودند، علیرضا در مقابل پایگاه بسیج ۱۱۷ گردان عاشورا، هدف گلوله نیروهای سرکوبگر قرار گرفت. گلوله به سر او اصابت کرد. با کمک مردم، بلافاصله به بیمارستان منتقل شد. پس از عمل جراحی برای خارج‌کردن تکه‌هایی از گلوله از سرش، علیرضا به مدت یک ماه در کما بود.
با به‌هوش‌آمدنش، خانواده‌اش که تا آن لحظه از وضعیت او بی‌خبر بودند، او را به خانه بردند و ادامه درمان را در سکوت و با ترس از پیگرد حکومت پی گرفتند. اما درمان در ایران کافی نبود. با زحمات طاقت‌فرسا، خانواده علیرضا او را از کشور خارج کردند و پس از اخذ پناهندگی، به ایالات متحده و شهر بوستون منتقل شد.
اما زخم عمیق گلوله، هنوز در جان و مغز علیرضا باقی مانده بود. ۸ ماه بعد، در ۲۶ آبان ۱۳۹۰، علیرضا به دلیل عوارض شدید ناشی از گلوله‌ای که هنوز در بافت مغزش باقی مانده بود، جان باخت و به کاروان شهیدان قیام پیوست.
پیکر بی‌جان اما سرفراز او، پس از دو ماه، به درخواست خانواده‌اش، در شهر برلین آلمان به خاک سپرده شد. علیرضا شهید راه مردم بود؛ شهیدی بی‌سنگر، با تنها سلاح فریاد، در برابر خشونت سازمان‌یافته.
امروز، نام او در کنار دیگر شهیدان قیام۸۸، چون ندا آقاسلطان، سهراب اعرابی و اشکان سهرابی می‌درخشد. یادش تا همیشه در تاریخ آزادی ایران جاودانه است.
با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
نظرات
ارسال یک نظر