امیر الوندی‌مهر، جوانی از روستای گویم در نزدیکی شیراز بود. او متولد ۱۶ اسفند ۱۳۷۲ و نخستین فرزند خانواده بود. در روزهای پرالتهاب آبان ۱۳۹۸، وقتی خیابان‌ها پر از فریاد مردم برای حق و عدالت شد، امیر هم در میان جمعیت بود — بی‌هیاهو، اما با دلی پر از امید.
۲۶ آبان ۱۳۹۸، روزی بود که امیر دیگر به خانه بازنگشت. در همان خیابان‌های گویم، هدف گلوله قرار گرفت و در ۲۵ سالگی به شهادت رسید. شاهدان گفته‌اند پیش از رفتن گفته بود: «باید بریم تا حق‌مون رو پس بگیریم.» همین جمله، بعدها تبدیل شد به یادگاری از او برای نسلی که هنوز به عدالت می‌اندیشد.
مراسم خاک‌سپاری‌اش با حضور محدود خانواده و نزدیکان برگزار شد، اما نامش در حافظه‌ی مردم ماندگار شد. در هر سالگرد آبان، وقتی نام جوانان از دست‌رفته را مرور می‌کنیم، صدای او میان نام‌ها تکرار می‌شود — امیر، فرزند گویم، شهید قیام مردم ایران.
او نماینده‌ی نسلی بود که نه برای قدرت، که برای صداقت و آزادی فریاد زد. نام امیر الوندی‌مهر، همانند صدها جوان دیگرِ آبان، نشانه‌ای از آرزویی است که هنوز بر لب‌های مردم جاری است؛ آرزوی زندگی در سرزمینی که فریاد بی‌پاسخ نماند.
با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
نظرات
ارسال یک نظر