مهدی سلمان‌زاده، نوجوان ۱۴ ساله و اهل اسلامشهر، یکی از چهره‌های جوان و بی‌دفاع قیام آبان ۱۳۹۸ است که نامش با شجاعت و ظلم‌ستیزی گره خورده است. او نه‌تنها در اعتراضات مردمی به گرانی بنزین شرکت کرد، بلکه در مراسم چهلم شهید قیام، پویا بختیاری نیز حضوری فعال داشت؛
هانی شهبازی، جوان ۲۲ ساله اهل شادگان، در روز ۲۵ آبان ۱۳۹۸ به‌دلیل گرانی بنزین و اعتراضات سراسری مردم، به صف معترضان پیوست. روزی که جان‌های بسیاری به خاطر ظلم حکومتی از دست رفت، هانی نیز در میان گلوله‌ها به خاک افتاد.
ابراهیم مهدی‌پور، متولد مسجدسلیمان و ساکن کرج، از پرسنل مردمی و شریف نیروی هوایی ارتش بود. در روز ۲۵ آبان ۱۳۹۸، در اوج اعتراضات سراسری علیه گرانی بنزین، به مردم معترض در فردیس کرج پیوست.
سید مصطفی زارع‌زاده، ورزشکار جوان اهل خرم‌آباد، در آبان‌ماه ۱۳۹۸ در صفوف مردم معترض به گرانی بنزین ایستاد؛ همان خیزشی که به خون کشیده شد و صدها جان شریف را به خاک سپرد. مصطفی نیز توسط نیروهای لباس‌شخصی شناسایی و بازداشت شد.
با یاد شهید قیام آبان، اسماعیل رضایی‌پیرپشته (داداشی)
اسماعیل رضایی‌پیرپشته، جوانی ۳۰ ساله، اهل روستای پیرپشته از توابع شهرستان لنگرود در استان گیلان بود. او سال‌ها بود در شهر قلعه‌حسن‌خان تهران زندگی می‌کرد و پدری دلسوز برای دختر خردسال ۳.۵ ساله‌اش بود.
در سحرگاه روز پنجشنبه ۲۸ فروردین‌ماه ۱۴۰۴، سعید امیری‌زاده، یکی از بازداشت‌شدگان اعتراضات سراسری ۱۴۰۱ در سبزوار، در زندان این شهر اعدام شد. او تنها ۳۴ سال داشت، متأهل بود و پدری یک فرزند خردسال.
عبدالله آجرلو، ۲۶ ساله، تک پسر خانواده‌ای در اسلامشهر تهران بود. او در جریان اعتراضات سراسری آبان ۱۳۹۸، همگام با مردم در برابر ظلم ایستاد. همانطور که در روزهای پر التهاب این اعتراضات، مردم به خیابان‌ها آمده بودند تا صدای خود را بلند کنند، عبدالله نیز در میدان مبارزه قرار داشت تا آزادی و حق مردم را مطالبه کند.
آوات قادرپور، جوان ۲۰ ساله و از شهدای قهرمان قیام ۱۴۰۱ در بوکان بود که در راستای مبارزه با ظلم و فساد رژیم، جان خود را فدای آزادی کرد. آوات پس از آنکه توسط مزدوران رژیم خامنه‌ای به شدت مجروح شد، در بیمارستانی در ارومیه به تاریخ ۹ آذر ۱۴۰۱ به شهادت رسید.
.png)
شهید امیرمحمد رحمانی‌پور، جوان ۱۶ ساله از فیروزآباد، یکی از شهدای قیام ۱۴۰۱ است که در برابر ظلم و فساد حکومت ایستاد و جانش را فدای آزادی کرد. امیرمحمد در جریان اعتراضات مردمی علیه رژیم جمهوری اسلامی، به‌دست مزدوران خامنه‌ای دستگیر و تحت شکنجه‌های وحشیانه قرار گرفت.
شهید محسن رحیمی، جوانی از کرج، یکی از شهیدان گمنام قیام آبان ۹۸ است. او در جریان اعتراضات سراسری مردم ایران به گرانی بنزین، همراه با دیگر هم‌وطنانش در تظاهرات ضد حکومتی شرکت کرد.
ابوالفضل احمدپور، جوان ۲۰ ساله‌ی تهرانی، یکی از هزاران ستاره‌ی خاموش شده‌ی آسمان خیزش سراسری مردم ایران است. او نه تنها یک تکنسین جوان الکترونیک بود، بلکه صدایی از دل نسل آزادی‌خواه و معترض بود که در پاییز خشم، برای فریاد حق به خیابان آمدند.
در دل یکی از غروب‌های غم‌انگیز پاییز، مردی جوان، آرام، و بی‌صدا، نامش را در تاریخ مقاومت ایران حک کرد؛ میثم احمدی، کارگر ۲۷ ساله و اهل کرج، قربانی گلوله‌ای شد که نه در میدان جنگ، که در مسیر بازگشت به خانه شلیک شد.
امیرحسین زارع‌زاده، ۱۸ساله، فرزند اول یک خانواده ساکن ملارد، در روز ۲۵ آبان ۱۳۹۸ فقط یک چیز می‌خواست: زندگی شرافتمندانه در کشوری که صدای مردم را بشنود. اما حکومت به جای پاسخ، گلوله داد.
محسن کاکاوند، جوان شجاع بهبهانی، در جریان اعتراضات آبان ۹۸ جان خود را فدای آرمان آزادی کرد. در روز ۲۵ آبان، زمانی که شهر بهبهان در آتش اعتراضات شعله‌ور بود، نیروهای حکومتی برای سرکوب تظاهرات کنندگان، به سمت مردم شلیک کردند.
آبان ۹۸، روزی که خیابان‌های رباط‌کریم گواه خون شد و سکوت شکسته شد. عبدالحمید باقری، جوانی از دل تهران، ساکن همین شهر، به یکی از فریادهای خاموش این روز خونین بدل گشت.
۲۵ آبان، خیابان‌های رباط‌کریم لبریز شد از مردمی که دیگر چیزی برای از دست دادن نداشتند. جوانانی با دل‌هایی آتشین، آمده بودند تا حق ابتدایی خود را طلب کنند: حق زندگی.
حکومت اما پاسخی جز گلوله نداشت.
وقتی نیروهای سرکوبگر با خیزش خروشان ۵هزار نفره مردم رو‌به‌رو شدند، دچار هراس شدند. «وضعیت قرمزه!» فریادی که از بی‌سیم مزدوران بلند شد. از همان لحظه، باران گلوله بود که بر سر مردم رباط‌کریم باریدن گرفت. فرمان تیراندازی نه به لاستیک، بلکه به قلب‌ها صادر شد.
عبدالحمید یکی از ۳۲ شهید این روز بود. جوانی که شاید نامش در رسانه‌های رسمی ثبت نشد، اما در حافظه‌ی مردم، در حافظه‌ی آبان، جاودانه شد. بعد از این سرکوب وحشیانه، مردم و جوانان خشمگین، نمادهای حکومتی را به آتش کشیدند. شهرداری، ۱۲ بانک، مراکز اوقاف؛ خاکستر شد، اما فریاد مردم زنده ماند.
عبدالحمید باقری نه اولین شهید این راه بود و نه آخرین. اما او یکی از آن‌هایی‌ست که حقش را با خون نوشت. نام او، چون شمعی در دل شب تاریک استبداد، می‌سوزد تا روشن کند راه را.
آبان ۹۸ هنوز تمام نشده... هنوز ادامه دارد.
با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
دانیال محمدی، فرزند رنج و غیرت سرزمین جوانرود، در آبان خونین ۱۳۹۸، به بلندای فریاد یک ملت ایستاد و جان باخت.
او یکی از هزاران جوانی بود که دیگر تاب نیاورد؛ تاب دیدن گرانی، ستم، سرکوب، و بی‌عدالتی. وقتی قیمت بنزین بالا رفت، شعله‌ی خشم مردم زبانه کشید و خیابان‌ها از فریاد آزادی لبریز شد. دانیال نیز، مانند هزاران دل آگاه، پا به میدان اعتراض گذاشت، بی‌سلاح، اما با امید.
اما پاسخ حاکمیت، گلوله بود. نیروهای سپاه، بی‌هیچ ترحمی، گلوله‌های جنگی را به‌سوی مردم نشانه گرفتند. دانیال، یکی از همان بی‌شمارانی بود که در آن روز با اصابت گلوله‌ای مرگبار، در خاک افتاد، اما صدای بلندش هنوز در کوچه‌های جوانرود، در ذهن مردم، و در قلب تاریخ جاری‌ست.
او فقط یک نام نیست؛ دانیال، نماد نسلی‌ست که نمی‌خواهد تسلیم شود. نسلی که جان می‌دهد، اما فریادش را پس نمی‌گیرد.
آبان ۹۸، زخم ماندگار تاریخ ماست. و دانیال، یکی از روشن‌ترین شمع‌های این شب تاریک.
با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
محمد حشم‌دار، ۳۳ساله، اهل بهبهان و نان‌آور خانواده‌ای کوچک، در آبان ۱۳۹۸ به ضرب گلوله نیروهای سرکوبگر جمهوری اسلامی در بهبهان شهید شد. او در روز شنبه ۲۵ آبان، در میانه‌ی اعتراضات سراسری علیه گرانی بنزین، از خانه برای تعمیر یک وسیله بیرون رفت. قرار نبود برنگردد.
در تماس تلفنی‌اش به برادرش گفت که مغازه‌ها بسته‌اند و به خانه بازمی‌گردد. اما در همان ساعات، بهبهان در آتش خشم مردم و گلوله‌های حکومت می‌سوخت. محمد در خیابان گود بقال، نزدیکی فروشگاه افق کوروش، زمانی که سعی داشت جان یک نفر را که در آتش گرفتار شده بود نجات دهد، با شلیک مستقیم نیروهای سپاه از بالای مسجد، از ناحیه گردن هدف قرار گرفت و به شهادت رسید.
پیکر محمد به بیمارستان منتقل شد اما دیگر دیر شده بود. خانواده‌اش پس از چند روز انتظار، در حالی‌که هیچ توضیحی رسمی دربارهٔ قاتل نشنیدند، جسد کفن‌شده‌اش را در فرمانداری اهواز تحویل گرفتند. در گواهی فوت آمده بود: «آسیب به شریان‌های حیاتی و تنفسی درنتیجه برخورد یک شی فلزی (گلوله).»
خانواده حشم‌دار در سالگرد شهادت محمد، با پیگیری‌های مکرر و ثبت شکایت، فقط به در بسته خوردند. از دادگستری به آن‌ها گفتند که پرونده باید از «بالا» دستور بگیرد. وقتی از دفتر خامنه‌ای با مادر محمد تماس گرفتند و دخترش پوران گوشی را گرفت، تنها جمله‌ای که شنید این بود: «پرونده شما دارد رسیدگی می‌شود.» یک جمله‌ی توخالی، در برابر جنایتی واقعی.
با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
برادر یکی از شهدای سرافراز قیام ۱۴۰۱ و از زندانیان سیاسی سابق با گرایش چپ، پرده از پروژه‌ی رسانه‌ای بی‌بی‌سی فارسی برداشت؛ پروژه‌ای که هدف آن چیزی جز تحریف تاریخ خونین مقاومت مردم ایران و کمرنگ‌کردن نقش کلیدی مجاهدین در قتل‌عام ۱۳۶۷ نیست.
بی‌بی‌سی در گزارشی که به‌تازگی منتشر کرده، با روشی ناشیانه تلاش کرده است تا با خط‌کشی‌های ساختگی و مرزگذاری‌های تصنعی، واقعیت آشکار قربانی‌شدن اکثریت مطلق شهدای قتل‌عام ۶۷ از میان مجاهدین خلق ایران را زیر سؤال ببرد. این رسانه در نقش کارگزار جنگ روانی رژیم، می‌کوشد به نحوی مضحک روایت غالب را وارونه سازد.
جای تأسف است که بی‌بی‌سی در این گزارش، نه از خشم مردم علیه استبداد ولایت فقیه می‌گوید، نه از نوارهای صوتی منتظری که به صراحت جنایت علیه بشریت را تأیید می‌کند، و نه از کشتار هزاران زندانی تنها به جرم پافشاری بر موضع‌شان. در عوض، با سفسطه‌های رسانه‌ای تلاش می‌کند خون را با جوهر خبر پوشانده و حافظه تاریخی ملت را تحریف کند.
آیا سانسور نام مجاهدین از صفحات تاریخ قتل‌عام ۶۷، چیزی جز خدمت به قاتلان آن‌هاست؟
آیا حذف آگاهانه صدای مادران و خواهران مجاهدی که در گورهای دسته‌جمعی خاوران آرام گرفتند، چیزی جز خیانت به حقیقت است؟
مردم ایران هرگز فراموش نمی‌کنند که چه کسانی در صف نخست مقاومت و فدای جان ایستادند. حقیقت را نمی‌توان با غبار رسانه‌ای پوشاند.
📌 ما از رسانه‌ها نمی‌خواهیم جانب‌داری کنند، بلکه فقط انتظار داریم حقیقت را بگویند؛ و اگر نمی‌گویند، ما خود آن را فریاد خواهیم زد.
نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم.
با یاد سجاد اسماعیلی، صدای خاموش‌شده زیر شکنجه
در میان هیاهوی خونین آبان ۹۸، صدای فریاد مردمی که دیگر چیزی برای از دست دادن نداشتند، در سراسر ایران برخاست. یکی از این صداها، صدای سجاد اسماعیلی، جوان ۲۵ ساله از ایوان‌غرب در استان ایلام بود.
او نیز مانند هزاران جوان دیگر، به خیابان آمد تا حقش را فریاد بزند. اما نظام پاسخ او را نه با شنیدن، که با بازداشت، شکنجه و دروغ داد.
سجاد توسط نیروهای اطلاعاتی سپاه بازداشت شد. به گفته‌ی نزدیکانش، همان هنگام دستگیری به او آمپولی مشکوک تزریق شد. شش روز بعد، در حالی که تحت شکنجه قرار داشت، پیکرش بی‌جان به خانواده‌اش تحویل داده شد. مأموران مدعی شدند که او «خودکشی» کرده، اما پاسخی برای نتایج کالبدشکافی نداشتند.
حکومتی که تاب صدای حق‌طلبی را نداشت، تلاش کرد حتی در مرگ هم حقیقت را پنهان کند. اما سجاد، مانند صدها شهید آبان، حقیقتی است که نمی‌توان دفن کرد.
نام او، در کنار دیگر شهیدان راه آزادی، بر صفحه تاریخ حک شده است؛
نه با گزارش رسمی، بلکه با فریاد مردم.
با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
با یاد مرشا دهی، جوانی از نسل ایستادگی
مرشا دهی، جوان ۲۴ ساله‌ای از ماهشهر، یکی از هزاران دلیر زن و مردی بود که در خیزش آبان ۹۸، صدای اعتراض خود را علیه استبداد و فقر به خیابان آورد.
در روزهای خشم و خون، حکومت پاسخ مردم را نه با شنیدن، که با تانک و تیربار داد. در نیزارهای ماهشهر، جایی که بسیاری از معترضان برای نجات جان‌شان پناه گرفته بودند، سپاه پاسداران با سلاح‌های سنگین و زرهی وارد میدان شد.
مرشا نیز در میان آنان بود. او هم فریاد داشت، آرزو داشت، امید به فردا داشت... اما گلوله‌ها فرصت فردا را از او گرفتند.
در میان نی‌ها و خون، مرشا دهی به شهادت رسید.
او فقط یک معترض نبود؛ او نماد جوانی و امیدی بود که دیگر تاب نیاورد. فریادی که خاموش شد، اما پژواک آن هنوز در شهر، در قلب ایران، زنده است.
نام مرشا، مانند صدها شهید آبان، امروز در قلب مردم ایران حک شده است.
او رفت، اما صدایش، مسیرها را روشن خواهد کرد.
با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
با یاد همایون دشتی، شهید خیزش آبان
او جوانی از دیار خوزستان، ساکن ماهشهر بود. در روزهای خشم و فریاد، در پاییز خونین ایران، همایون دشتی به خیابان آمد؛ بی‌سلاح، با صدای اعتراض.
روز ۲۶ آبان ۱۳۹۸، در میانه اعتراضات سراسری علیه فقر، گرانی، سرکوب و خفقان، در شهر ماهشهر و در نیزارهای اطراف، ده‌ها نفر از معترضان به‌دست نیروهای سپاه پاسداران به گلوله بسته شدند.
همایون یکی از همان‌هایی بود که در نیزار ماهشهر، با گلوله دوشکای سپاه تروریستی به شهادت رسید. بدن‌های بی‌جان معترضان، در نیزارها رها شد؛ اما صدای فریادهایشان هنوز در باد می‌پیچد.
او فقط یک جوان خوزستانی نبود، بلکه یکی از هزاران صدایی بود که خواست فریاد بزند: «نه به ظلم، نه به دیکتاتوری». اما پاسخ گلوله بود. پاسخ، مرگ بود.
نام همایون دشتی امروز در کنار صدها شهید خیزش آبان بر سینه‌ی تاریخ حک شده است. خونی که ریخته شد، تا خاک وطن از فریاد خالی نماند.
با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
.png)
علیرضا شیدایی، جوان ۲۹ ساله، راننده تاکسی و نان‌آور خانواده‌ای در کرج بود. او همان کسی بود که تا آخرین روز عمرش فقط خواست با شرافت کار کند، نان دربیاورد و زندگی کند… اما در سرزمینی که حتی اعتراض مسالمت‌آمیز به گرانی نان و بنزین هم جرم است، زندگی کردن بهای سنگینی دارد.
علیرضا روز ۲۵ آبان ۱۳۹۸، در جریان تظاهرات مردمی علیه گرانی بنزین، با گلوله مستقیم نیروهای سپاه پاسداران به سرش، در همان نقطه‌ای که جوان دیگر، ابراهیم کتابدار، به شهادت رسیده بود، هدف قرار گرفت. او در آغوش برادر کوچکش، محمد، جان داد؛ همان‌جا، کنار خیابان، جلوی چشم مردم.
مادر علیرضا پس از ۱۷ ماه سکوتِ تحمیلی، سرانجام لب به سخن گشود. صدایش، صدای تمام مادرانی‌ست که در آبان سوختند. او گفت:
«پسرم روز قبل از کشته‌شدنش ناراحت بود. گفت مامان بنزین شده لیتری ۳هزار، من چطور خرج زندگی رو بدم؟»
و فردایش، علیرضا رفت. رفت و دیگر برنگشت.
او به بیمارستان نرسید. پشت چراغ قرمز، قلبش ایستاد. و پیکر بی‌جانش را بی‌صدا، بدون پاسخ، به خانواده‌اش تحویل دادند. بی‌داد تا کجا؟
مادرش فریاد می‌زند:
«به کدام گناه بچه من را کشتید؟ اگر بی‌گناه بود، چرا کشتیدش؟ اگر قاتل دارد، پس نشانم دهید! بگویید چه کسی شلیک کرد؟ چرا او آزاد است و ما در ماتم فرزندمان اسیر؟»
علیرضا شیدایی، متولد ۲۳ مهر ۱۳۶۷، روز شنبه ۲۵ آبان ۹۸ جان‌باخت و در بهشت سکینه کرج، کنار هزاران سکوت دفن شد. اما نامش فریاد خواهد شد، در هر خیابان، در هر تجمع، در هر لحظه‌ای که آزادی فریاد زده شود.
یادش گرامی. راهش ادامه دارد. ✊
با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
فرهاد محمودی، برادر جاویدنام فریدون محمودی که در جریان قیام سراسری ۱۴۰۱ در شهر سقز به‌دست نیروهای سرکوبگر جان باخت، در پیامی احساسی و پرشور خطاب به دونالد ترامپ، خواستار پایان دادن به هرگونه مذاکره با جمهوری اسلامی شد.
مادر جاویدنام سیاوش محمودی، یکی از هزاران مادر داغدار آزادی، در واکنش به بحث‌های سیاسی روز درباره مذاکره – مستقیم یا غیرمستقیم – فریادی از دل تاریخ سر می‌دهد:
.png)
با یاد و نام آرنیکا قائم‌مقامی، دختر ۱۷ ساله تهرانی که در پاییز خیزش ۱۴۰۱، قربانی خشونت نیروهای سرکوبگر شد، اما یادش زنده و الهام‌بخش باقی ماند.
آرنیکا، نوجوانی بود از قلب تهران؛ پرشور، با آرزوهایی بزرگ. در مهرماه ۱۴۰۱، او نیز چون هزاران جوان دیگر، صدای اعتراض شد. صدایی که با باتوم پاسخ داده شد.
.png)
۲۲ فروردین، زادروز شهید حامد سلحشور، از شهدای شجاع قیام ۱۴۰۱ در ایذه است. حامد ۲۵ ساله، با جان فشانی خود در مسیر آزادی و مبارزه با ظلم و استبداد به شهادت رسید.
در تاریخ ۲۱ فروردین ۱۴۰۴، حوالی ساعت ۱۹:۳۰، نرجس سعیدیان‌جو، خواهر شهید قیام میلاد سعیدیان‌جو، جان‌باخته خیزش ۱۴۰۱، در خیابان اشکبوس نادری مورد حمله قرار گرفت.
احمد رسولی، جوان ۲۷ ساله‌ی اهل بهبهان، یکی از هزاران فریاد خاموش قیام آبان ۹۸ بود. او در جریان اعتراضات مردمی، در خیابان‌های شهرش از ناحیه سینه و کتف هدف گلوله قرار گرفت و در تاریخ ۲۷ آبان ۱۳۹۸ به شهادت رسید.
حسین بذر‌افشان، مردی ۵۴ ساله از اهالی شیراز، یکی از صدها صدای خاموش‌نشدنی قیام آبان ۹۸ بود. در روزهایی که مردم ایران به خیابان‌ها آمدند تا فریادشان را علیه فقر، گرانی و استبداد بلند کنند، حسین نیز به صفوف معترضان پیوست.
مهسا رزمی، زن ۲۸ساله‌ای از شیراز، در دل خیزش خونین آبان ۹۸ جان خود را در راه آزادی از دست داد. او مادری بود با سه فرزند خردسال، که دوقلوهای نوزادش تنها یک هفته از تولدشان گذشته بود.
با یاد حسین حیدری، شهید قیام آبان ۹۸
در میان آتش و دود آبان ۱۳۹۸، نامی در حافظه‌ی شیراز برای همیشه ماندگار شد: حسین حیدری. جوانی از طایفه‌ی کشکولی که همچون هزاران تن از هم‌میهنانش، به خیابان آمد تا حق خود و مردمش را فریاد بزند. فریادی که با گلوله‌ی مزدوران خامنه‌ای پاسخ داده شد.
.png)
پس از دو سال پیگرد، بازداشت و حبس، مهسا یزدانی، مادر دادخواه محمدجواد زاهدی، سرانجام در فروردین ۱۴۰۴ آزاد شد و این‌بار بدون پابند، کنار مزار فرزندش ایستاد.
.png)
فرزانه انصاری‌فر، خواهر جاویدنام فرزاد انصاری‌فر، از جان‌باختگان آبان خونین ۹۸ در بهبهان، این روزها روایتگر دلتنگی بی‌پایانی‌ست که نه تقویم می‌فهمدش، نه گذر زمان التیامش می‌دهد.
دست به مزار زدند؛ خیال کردند با شکستن سنگی، صدای حقیقت را خاموش می‌کنند. اما شکستن کتیبه‌ی مزار نیکا شاکرمی، تنها پرده‌ای دیگر از چهره‌ی وحشی و درمانده‌ی سرکوب‌گران را کنار زد.
