پنجشنبه آخر سال، اما هنوز داغ‌ها تازه‌اند. هنوز بغض‌هایی هستند که نگفته مانده‌اند، اشک‌هایی که بر مزار عزیزان بی‌گناه جاری می‌شوند، و نام‌هایی که هرگز فراموش نخواهند شد. امروز، بر مزار صالح میرهاشمی، کسی که با دستان بسته، اما سری بلند جان سپرد، یادش را زنده نگاه داشته‌ایم.
صالح میرهاشمی، ۳۷ ساله، مربی کاراته و مردی که تنها جرمش آزادی‌خواهی بود، در یکی از تاریک‌ترین روزهای تاریخ ایران، در ۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۲ در اصفهان، با حکمی ظالمانه اعدام شد. او یکی از سه معترضی بود که در پرونده‌ی ساختگی موسوم به "خانه اصفهان" به محاربه متهم شد؛ پرونده‌ای که حقیقتش را تاریخ خواهد نوشت، اما سرنوشتش را طناب دار رقم زد.
امروز، در آخرین پنجشنبه سال، خانواده، دوستان و همراهانش گرد هم آمده‌اند تا ثابت کنند که یاد صالح نمرده است. گل‌های سرخ بر مزارش آرام گرفته‌اند، اما قلب‌ها هنوز پر از خشم و اندوه است. پدری که عزادار فرزندش شد، مادری که دیگر صدای او را نمی‌شنود، و مردمی که در کنار مزارش نجوا می‌کنند: نامت جاوید، راهت ادامه دارد.
پنجشنبه آخر سال، اما هنوز پرسش‌ها بی‌پاسخ‌اند. صالح، آیا عدالت روزی به سرزمینت بازخواهد گشت؟ آیا روزی این سرزمین، دیگر فرزندان خود را در خاک نخواهد گذاشت؟
با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر