.png)
در روز ۲۱ خرداد ۱۴۰۴، خبر اعدام مجاهد کورکور، یکی از بازداشت‌شدگان خیزش سراسری ۱۴۰۱، باردیگر زخم تازه‌ای بر پیکر جامعه‌ی دادخواه ایران نشاند. با این اعدام، شمار جان‌باختگان بر چوبه‌های دار رژیم به عدد یازده رسید.
روند این اعدام‌ها نه تنها غیرقانونی، بلکه به‌شدت ناعادلانه و بدون رعایت حقوق اولیه متهمان صورت گرفته است. بسیاری از آنان از داشتن وکیل تعیینی محروم بوده‌اند، برخی هرگز دادگاه علنی ندیده‌اند، و تمام مدارک پرونده‌ها بر پایه «اعترافات اجباری» بنا شده است.
از محسن شکاری تا مجاهد کورکور، این اسامی تنها یک لیست نیستند، بلکه نشان‌دهنده سیاست عریان سرکوب و ترور دولتی هستند.
🔺 محسن شکاری با حکم قاضی صلواتی، اولین جوانی بود که به جرم محاربه، اعدام شد.
🔺 مجیدرضا رهنورد در کمتر از یک ماه، در دادگاهی بدون وکیل تعیینی، به دار آویخته شد.
🔺 محمدمهدی کرمی و محمد حسینی در پی پرونده مشکوک روح‌الله عجمیان، جان باختند.
🔺 در «خانه اصفهان»، یعقوبی، میرحاشمی و کاظمی در روندی پرابهام اعدام شدند.
🔺 میلاد زهره‌وند مخفیانه اعدام شد؛ حکمی که هیچ‌گاه برای عموم شفاف نشد.
🔺 محمد قبادلو در نهایت با وجود رد حکم در دیوان عالی، اعدام شد.
🔺 رضا رسایی در سکوت، بدون اطلاع خانواده، به قتل رسید.
🔺 و امروز، مجاهد کورکور، زندانی سیاسی، در کنار سایر جان‌باختگان، قربانی سرکوب شد.
اعدام‌های سیاسی در ایران تنها یک ابزار «قانونی‌شده» برای حذف مخالفان است. اتهام‌ها کلی، بازجویی‌ها تحت شکنجه، دادگاه‌ها فرمایشی و روندها نمایشی‌اند. اما دردناک‌تر آن‌که حتی پس از اجرای حکم، از پیکر و خاطره این قربانیان هم نمی‌گذرند؛ تحویل ندادن جسد، ممانعت از خاکسپاری، تهدید خانواده‌ها... همه برای خاموش‌کردن شعله‌ای است که روزی از خاکستر همین قهرمانان برخواهد خاست.
با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر