کاک شیرزاد احمدنژاد، متولد سال ۱۳۶۰ در بوکان، پدری بود با دستان پینهبسته و دلی سرشار از عشق. دو دختر به نامهای شیوا و آنیا و پسری به نام محمد، همه دارایی او بودند. کودکیاش را بدون پدر گذراند و از همان سالهای نخست زندگی آموخت که باید زودتر از سنش مرد شود؛ مردی برای نان، برای خانواده، برای ایستادن.
او تا دیپلم بیشتر نخواند، نه از سر ناتوانی، که از اجبار زندگی. جوانیاش در کار گذشت؛ مدتی پشت چرخ خیاطی و سالهای آخر، پارچهفروشی. شغل آزاد داشت اما دلش اسیر هیچ چیز نبود جز آرامش خانه. مهربان بود، آرام، کمحرف؛ مردی که رؤیایش نه قدرت بود و نه ثروت، فقط میخواست فرزندانش را بزرگ کند و روزی اگر مرگ آمد، در آغوش خانوادهاش باشد.
اما بهمن ۱۴۰۱، فصل شکار آغاز شد. روز ۲۵ بهمن، گزمههای خامنهای که در کردستان بهدنبال درهمشکستن قیام بودند، کاک شیرزاد را در بوکان ربودند و به مکانی نامعلوم بردند. نوزده روز بیخبری، نوزده روز دلهره. تا آنکه در تماسی کوتاه، صدای او به خانه رسید: «در بازداشتگاه اطلاعات سپاه ارومیه هستم.» همین یک جمله، آخرین نشانه حیات بود.
در زندان ارومیه، دژخیمان خامنهای او را زیر شکنجه کشتند. مردی که آرزو داشت هنگام مرگ کنار خانوادهاش باشد، در تنهایی و زیر ضربات شکنجه جان فدای آزادی کرد. جنایت را با دروغ پوشاندند؛ ۲۳ اسفند به خانواده گفتند برای آزادیاش وثیقه بیاورید، اما یک روز بعد اعلام کردند که او «بر اثر سکته قلبی» جان باخته است. دروغی که حتی دیوارهای زندان هم آن را باور نکردند.
خبر شهادت کاک شیرزاد، بوکان را لرزاند. مردم و جوانان به خیابانها ریختند؛ خشم و اندوه در هم آمیخت و جرقه قیامی دیگر زده شد. غروب ۲۶ اسفند، از چهار سوی شهر، سیل جمعیت بهسوی پیکر او روانه شد. هر لحظه جمعیت بیشتر میشد؛ خیابانهای بوکان شاهد خروش مردمی بودند که فهمیده بودند چرا حتی از یک پدر زحمتکش هم میترسند.
کاک شیرزاد را کشتند، اما نامش را نه. او در تنهایی جان داد، اما در قلب یک شهر متولد شد؛ بهعنوان نماد پدری که چیزی جز زندگی نخواست و چیزی جز آزادی از او گرفتند.
با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
نظرات
ارسال یک نظر