در محله شیرآباد زاهدان، جوانی بود به نام خدانور لجه‌ای؛ مردی با روحیه‌ای سرشار از شادی و شور زندگی. او گچ‌کار بود، اما قلبش جای دیگری بود؛ در میان مردم، در میان دوستان، و روی رقص‌های بلوچی که با هر قدمش، خنده و امید را در کوچه‌ها می‌پراکند.
روزها سخت بود، اما خدانور با همان رقص‌های دوچاپی‌اش، دل‌ها را سبک می‌کرد. وقتی مردم در اعتراضات جمع می‌شدند، او نه تنها به صفوف مبارزان می‌پیوست، بلکه با رقص و شادی خود، جوی پرانرژی و مقاومتی ایجاد می‌کرد؛ انگار می‌خواست به همه یادآوری کند که حتی در دل سختی‌ها، زندگی و امید باید جاری باشد.
اما روزی رسید که شجاعت او در مقابل ظلم به اوج رسید. در میان تجمع مردمی، هدف گلوله نیروهای سرکوبگر قرار گرفت. خدانور زمین خورد، اما روحش، همانند رقص‌هایش، همچنان آزاد و سرزنده ماند. ویدئوهای او در حال رقص، پس از شهادتش، نه تنها خاطره خنده‌هایش را زنده کرد، بلکه نماد مقاومت و آزادی‌خواهی مردم زاهدان و ایران شد.
خدانور به ما آموخت که شادی و مقاومت می‌توانند با هم زندگی کنند، و هر گام شجاعانه، هر خنده و هر رقص، می‌تواند معنای آزادی را برای دیگران روشن کند. 🌹
با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
نظرات
ارسال یک نظر