شهيد
راه آزادي فرزاد كمانگر
در نوزدهم ارديبهشت ماه سال ١٣٨٩ معلم آزاده فرزاد كمانگر و چهار
زنداني سياسي و انقلابي ديگر به نامهاي فرهاد وكيلي، شيرين علم هولي، مهدي
اسلاميان و علي حيدريان توسط مأموران حكومت ايران در حياط زندان اوين به
چوبه‌دار آويخته شدند.
فرزاد كمانگر متولد سال ١٩٧٦ كامياران پس از دريافت مدرك آموزگاري مقطع دبستان به مدت چهار سال مشغول تدريس به كودكان كامياراني در روستاها بود. فرزاد پس از چهار سال تدريس به كودكان، در دانشگاه پيام نور سنندج موفق به كسب مدرك ليسانس در رشته روانشناسي شد و دوباره به كامياران و ميان دانش آموزانش بازگشت.
فرزاد كمانگر، دبير هنرستان كار و دانش شهرستان كامياران، عضو انجمن صنفي فرهنگيان و انجمن زيست محيطي ئاسك بود و با نام مستعار سيامند در ماهنامه فرهنگي آموزشي رويان قلم مي زد.
فرزاد کمانگر به پاس فعالیتهایش، به صورت افتخاری گزارشگر ویژه مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران نیز بود.
یونسکو در گزارش خود درمورد فشارها علیه فضاهای آموزشی، به موضوع اعدام فرزاد کمانگر اشاره کرد.اتحادیه اروپا حکم اعدام او را محکوم و سازمان دیده بان حقوق بشر از او به عنوان یک معلم یاد کرده است.
فرزاد در ماه ژوئيه سال ٢٠٠٦ در سفري به تهران براي پيگيري مسأله درمان بيماري برادرش توسط نيروهاي امنيتي ايران بازداشت شد و ماهها تحت شديدترين شكنجه‌هاي بازجويان وزارت اطلاعات بود.
فرزاد به‌دليل فعاليتهاي انساني و حقوق‌بشري مورد نفرت حكومت ايران قرار داشت و به اتهاماتي از قبيل عضويت در پژاك در سال ٢٠٠٧ به اعدام محكوم شد و در سحرگاه روز یکشنبه ۱۹ اردیبهشت ۱۳۸۹، به‌همراه علی حیدریان، فرهاد وکیلی، شیرین علم‌هولی و مهدی اسلامیان در زندان اوین به دار آویخته شد.
فرزاد كمانگر متولد سال ١٩٧٦ كامياران پس از دريافت مدرك آموزگاري مقطع دبستان به مدت چهار سال مشغول تدريس به كودكان كامياراني در روستاها بود. فرزاد پس از چهار سال تدريس به كودكان، در دانشگاه پيام نور سنندج موفق به كسب مدرك ليسانس در رشته روانشناسي شد و دوباره به كامياران و ميان دانش آموزانش بازگشت.
فرزاد كمانگر، دبير هنرستان كار و دانش شهرستان كامياران، عضو انجمن صنفي فرهنگيان و انجمن زيست محيطي ئاسك بود و با نام مستعار سيامند در ماهنامه فرهنگي آموزشي رويان قلم مي زد.
فرزاد کمانگر به پاس فعالیتهایش، به صورت افتخاری گزارشگر ویژه مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران نیز بود.
یونسکو در گزارش خود درمورد فشارها علیه فضاهای آموزشی، به موضوع اعدام فرزاد کمانگر اشاره کرد.اتحادیه اروپا حکم اعدام او را محکوم و سازمان دیده بان حقوق بشر از او به عنوان یک معلم یاد کرده است.
فرزاد در ماه ژوئيه سال ٢٠٠٦ در سفري به تهران براي پيگيري مسأله درمان بيماري برادرش توسط نيروهاي امنيتي ايران بازداشت شد و ماهها تحت شديدترين شكنجه‌هاي بازجويان وزارت اطلاعات بود.
فرزاد به‌دليل فعاليتهاي انساني و حقوق‌بشري مورد نفرت حكومت ايران قرار داشت و به اتهاماتي از قبيل عضويت در پژاك در سال ٢٠٠٧ به اعدام محكوم شد و در سحرگاه روز یکشنبه ۱۹ اردیبهشت ۱۳۸۹، به‌همراه علی حیدریان، فرهاد وکیلی، شیرین علم‌هولی و مهدی اسلامیان در زندان اوین به دار آویخته شد.
ﻧﺎﻣﻪ
ﺍﯼ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﺍﺩ ﮐﻤﺎﻧﮕﺮ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻧﺶ : ﺑﺎﺑﺎ ﺁﺏ ﺩﺍﺩ
ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻼﻡ
ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ، ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ
ﺧﯿﺎﻝ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺷﯿﺮﯾﻨﺘﺎﻥ ﺷﻌﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺴﺮﺍﯾﻢ ،
ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﻭﺯﺑﺨﯿﺮ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ،
ﺍﺯ ﻻﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯿﺸﻮﻡ ، ﺑﺎ
ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺨﻨﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮﺍﺑﻢ . ﮔﺎﻫﯽ « ﭼﯿﺰﯼ
ﺷﺒﯿﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ » ﻫﻤﻪ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ .
ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ
ﮔﺮﺩﺵ ﻋﻠﻤﯽ ﻣﯿﻨﺎﻣﯿﺪﯾﻢ ، ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ
ﻫﯿﺎﻫﻮﻫﺎ ، ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺧﺴﺘﮕﯿﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ
ﺯﻻﻟﯽ ﭼﺸﻤﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ
ﻣﯿﺴﭙﺮﺩﯾﻢ ، ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﻮﺷﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ
«ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺎﯼ ﺁﺏ » ﻭ ﺗﻨﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮔﻞ ﻭ ﮔﯿﺎﻩ
ﻣﯿﺴﭙﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺳﻤﻔﻮﻧﯽ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﻃﺒﯿﻌﺖ
ﮐﻼﺱ ﺩﺭﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯿﺪﺍﺩﯾﻢ ﻭ ﮐﺘﺎﺏ ﺭﯾﺎﺿﯽ
ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺠﻬﻮﻻﺕ ﺯﯾﺮ ﺳﻨﮕﯽ ﻣﯿﮕﺬﺍﺷﺘﯿﻢ ﭼﻮﻥ
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺎﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ ، ﭘﯽ ﺳﻪ ﻣﻤﯿﺰ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﺎ
ﺻﺪ ﻣﻤﯿﺰ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ، ﺩﺭﺱ ﻋﻠﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ
ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ ﻭ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭﯼ ﻣﯿﮕﺬﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﻪ
ﺍﻣﯿﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ «ﻋﺸﻖ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﻩ » ﻟﮑﻪ ﻫﺎﯼ
ﺍﺑﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻢ ﺑﺪﺭﻗﻪ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭ
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻐﯿﯿﺮﯼ ﻣﯿﻤﺎﻧﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﮐﻮﺭﺵ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ
ﭘﺮﺷﻮﺭﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮐﻼﺱ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﻧﮑﻨﺪ ﻭ
ﺩﺭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﺍﯼ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﻘﻮﻁ ﻧﻨﻤﺎﯾﺪ ﻭ ﺗﺮﮐﻤﺎﻥ ﻧﮑﻨﺪ ، ﻣﻨﺘﻈﺮ
ﺗﻐﯿﯿﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﯿﺪ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﮐﻔﺶ ﻧﻮ ﻭ
ﯾﮏ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺏ ﻭ ﯾﮏ ﺳﻔﺮﻩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻘﻞ ﻭ
ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .
ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻭ ﺩﺯﺩﮐﯽ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻧﺎﻇﻢ
ﺍﺧﻤﻮﯼ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺍﻟﻔﺒﺎﯼ ﮐﺮﺩﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺭﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭ
ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺳﺮﻭﺩﯾﻢ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ
ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﻗﺼﯿﺪﯾﻢ ﻭ
ﻣﯿﺮﻗﺼﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﻣﯿﺮﻗﺼﯿﺪﯾﻢ .
ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﮐﻼﺱ ﺍﻭﻟﯽ ﻫﻤﺎﻥ
ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﺎﻥ ﻣﯿﺸﺪﻡ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﺭﻭﻧﺎﻟﺪﻭ ﺷﺪﻥ
ﺑﻪ ﺁﻗﺎ ﻣﻌﻠﻤﺘﺎﻥ ﮔﻞ ﻣﯿﺰﺩﯾﺪ ﻭ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ
ﻣﯿﮑﺸﯿﺪﯾﺪ ، ﺍﻣﺎ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ
ﻣﺎ ﺭﻭﯾﺎﻫﺎ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻗﺎﺏ ﻋﮑﺴﻤﺎﻥ ﻏﺒﺎﺭ
ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ، ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺎﺯ ﭘﺎﯼ
ﺛﺎﺑﺖ ﺣﻠﻘﻪ ﻋﻤﻮ ﺯﻧﺠﯿﺮﺑﺎﻑ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﮐﻼﺱ ﺍﻭﻝ
ﻣﯿﺸﺪﻡ ، ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ
ﮔﻮﺷﻪ ﺩﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺘﺎﻥ ﺩﺯﺩﮐﯽ ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﮐﺎﺵ
ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﻤﯿﺎﻣﺪﯾﺪ .
ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﺪ ، ﺷﻮﻫﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻭﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ
ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﭘﺎﮎ ﻭ ﺑﯽ ﺁﻻﯾﺸﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ
ﻫﻨﻮﺯ « ﺟﺎﯼ ﺑﻮﺳﻪ ﺍﻫﻮﺭﺍ ﻣﺰﺩﺍ» ﺑﯿﻦ ﭼﺸﻤﺎﻥ
ﺯﯾﺒﺎﯾﺘﺎﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯿﺸﻮﺩ ،ﺭﺍﺳﺘﯽ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ ﺍﮔﺮ
ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ، ﺯﺍﺩﮤ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻓﻘﺮ ﻧﺒﻮﺩﯾﺪ ، ﮐﺎﻏﺬ ﺑﻪ
ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻤﭙﯿﻦ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻣﻀﺎﺀ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩﯾﺪ ﻭ ﯾﺎ
ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺯ « ﺧﺎﮎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺧﺪﺍ »
ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪﯾﺪ ، ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩﯾﺪ ﺩﺭ ﺳﻦ ﺳﯿﺰﺩﻩ
ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ « ﺯﯾﺮ ﺗﻮﺭ
ﺳﻔﯿﺪ ﺯﻥ ﺷﺪﻥ » ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻭﺩﺍﻉ
ﮐﻨﯿﺪ ﻭ « ﻗﺼﻪ ﺗﻠﺦ ﺟﻨﺲ ﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩﻥ » ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ
ﻭﺟﻮﺩ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﯿﺪ . ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺍﻫﻮﺭﺍ ، ﻓﺮﺩﺍ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺘﺎﻥ ﭘﻮﻧﻪ
ﺑﭽﯿﻨﯿﺪ ﯾﺎ ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺗﺎﺟﯽ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺑﺴﺎﺯﯾﺪ
ﺣﺘﻤﺎً ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺎﮐﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭﺍﻥ
ﮐﻮﺩﮐﯿﺘﺎﻥ ﯾﺎﺩ ﮐﻨﯿﺪ .
ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﺎ
ﻫﻤﮑﻼﺳﯿﻬﺎﯾﺘﺎﻥ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ، ﺑﺨﻮﺍﻧﯿﺪ ﻭ ﺑﺨﻨﺪﯾﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﻌﺪ
ﺍﺯ « ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻣﺮﺩ ﺷﺪﻥ » ﺗﺎﺯﻩ « ﻏﻢ ﻧﺎﻥ » ﮔﺮﯾﺒﺎﻥ
ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ، ﺍﻣﺎ ﯾﺎﺩﺗﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻌﺮ ، ﺑﻪ
ﺁﻭﺍﺯ ، ﺑﻪ ﻟﯿﻼﻫﺎﯾﺘﺎﻥ ، ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﯾﺘﺎﻥ ﭘﺸﺖ ﻧﮑﻨﯿﺪ ،
ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺘﺎﻥ ﯾﺎﺩ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﯼ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ « ﺷﻌﺮ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ
» ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯿﺴﭙﺎﺭﻣﺘﺎﻥ ﺗﺎ
ﻓﺮﺩﺍﯾﯽ ﻧﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻭﺭ ﺩﺭﺱ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﺭﺍ
ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﻤﺎﻥ ﻣﺘﺮﻧﻢ ﺷﻮﯾﺪ .
ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻼﻡ
ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ، ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ
ﺧﯿﺎﻝ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺷﯿﺮﯾﻨﺘﺎﻥ ﺷﻌﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺴﺮﺍﯾﻢ ،
ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﻭﺯﺑﺨﯿﺮ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ،
ﺍﺯ ﻻﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯿﺸﻮﻡ ، ﺑﺎ
ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺨﻨﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺨﻮﺍﺑﻢ . ﮔﺎﻫﯽ « ﭼﯿﺰﯼ
ﺷﺒﯿﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ » ﻫﻤﻪ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ .
ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ
ﮔﺮﺩﺵ ﻋﻠﻤﯽ ﻣﯿﻨﺎﻣﯿﺪﯾﻢ ، ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ
ﻫﯿﺎﻫﻮﻫﺎ ، ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺧﺴﺘﮕﯿﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ
ﺯﻻﻟﯽ ﭼﺸﻤﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ
ﻣﯿﺴﭙﺮﺩﯾﻢ ، ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﻮﺷﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ
«ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺎﯼ ﺁﺏ » ﻭ ﺗﻨﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮔﻞ ﻭ ﮔﯿﺎﻩ
ﻣﯿﺴﭙﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺳﻤﻔﻮﻧﯽ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﻃﺒﯿﻌﺖ
ﮐﻼﺱ ﺩﺭﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯿﺪﺍﺩﯾﻢ ﻭ ﮐﺘﺎﺏ ﺭﯾﺎﺿﯽ
ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺠﻬﻮﻻﺕ ﺯﯾﺮ ﺳﻨﮕﯽ ﻣﯿﮕﺬﺍﺷﺘﯿﻢ ﭼﻮﻥ
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺎﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ ، ﭘﯽ ﺳﻪ ﻣﻤﯿﺰ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﺎ
ﺻﺪ ﻣﻤﯿﺰ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ، ﺩﺭﺱ ﻋﻠﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ
ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ ﻭ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭﯼ ﻣﯿﮕﺬﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﻪ
ﺍﻣﯿﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ «ﻋﺸﻖ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﻩ » ﻟﮑﻪ ﻫﺎﯼ
ﺍﺑﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻢ ﺑﺪﺭﻗﻪ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭ
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻐﯿﯿﺮﯼ ﻣﯿﻤﺎﻧﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﮐﻮﺭﺵ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ
ﭘﺮﺷﻮﺭﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮐﻼﺱ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﻧﮑﻨﺪ ﻭ
ﺩﺭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﺍﯼ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﻘﻮﻁ ﻧﻨﻤﺎﯾﺪ ﻭ ﺗﺮﮐﻤﺎﻥ ﻧﮑﻨﺪ ، ﻣﻨﺘﻈﺮ
ﺗﻐﯿﯿﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﯿﺪ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﮐﻔﺶ ﻧﻮ ﻭ
ﯾﮏ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺏ ﻭ ﯾﮏ ﺳﻔﺮﻩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻘﻞ ﻭ
ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .
ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻭ ﺩﺯﺩﮐﯽ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻧﺎﻇﻢ
ﺍﺧﻤﻮﯼ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺍﻟﻔﺒﺎﯼ ﮐﺮﺩﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺭﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭ
ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺳﺮﻭﺩﯾﻢ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ
ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﻗﺼﯿﺪﯾﻢ ﻭ
ﻣﯿﺮﻗﺼﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﻣﯿﺮﻗﺼﯿﺪﯾﻢ .
ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﮐﻼﺱ ﺍﻭﻟﯽ ﻫﻤﺎﻥ
ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﺎﻥ ﻣﯿﺸﺪﻡ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﺭﻭﻧﺎﻟﺪﻭ ﺷﺪﻥ
ﺑﻪ ﺁﻗﺎ ﻣﻌﻠﻤﺘﺎﻥ ﮔﻞ ﻣﯿﺰﺩﯾﺪ ﻭ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ
ﻣﯿﮑﺸﯿﺪﯾﺪ ، ﺍﻣﺎ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ
ﻣﺎ ﺭﻭﯾﺎﻫﺎ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻗﺎﺏ ﻋﮑﺴﻤﺎﻥ ﻏﺒﺎﺭ
ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ، ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺎﺯ ﭘﺎﯼ
ﺛﺎﺑﺖ ﺣﻠﻘﻪ ﻋﻤﻮ ﺯﻧﺠﯿﺮﺑﺎﻑ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﮐﻼﺱ ﺍﻭﻝ
ﻣﯿﺸﺪﻡ ، ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ
ﮔﻮﺷﻪ ﺩﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺘﺎﻥ ﺩﺯﺩﮐﯽ ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﮐﺎﺵ
ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﻤﯿﺎﻣﺪﯾﺪ .
ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﺪ ، ﺷﻮﻫﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻭﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ
ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﭘﺎﮎ ﻭ ﺑﯽ ﺁﻻﯾﺸﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ
ﻫﻨﻮﺯ « ﺟﺎﯼ ﺑﻮﺳﻪ ﺍﻫﻮﺭﺍ ﻣﺰﺩﺍ» ﺑﯿﻦ ﭼﺸﻤﺎﻥ
ﺯﯾﺒﺎﯾﺘﺎﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯿﺸﻮﺩ ،ﺭﺍﺳﺘﯽ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ ﺍﮔﺮ
ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ، ﺯﺍﺩﮤ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻓﻘﺮ ﻧﺒﻮﺩﯾﺪ ، ﮐﺎﻏﺬ ﺑﻪ
ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻤﭙﯿﻦ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻣﻀﺎﺀ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩﯾﺪ ﻭ ﯾﺎ
ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺯ « ﺧﺎﮎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺧﺪﺍ »
ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪﯾﺪ ، ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩﯾﺪ ﺩﺭ ﺳﻦ ﺳﯿﺰﺩﻩ
ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ « ﺯﯾﺮ ﺗﻮﺭ
ﺳﻔﯿﺪ ﺯﻥ ﺷﺪﻥ » ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻭﺩﺍﻉ
ﮐﻨﯿﺪ ﻭ « ﻗﺼﻪ ﺗﻠﺦ ﺟﻨﺲ ﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩﻥ » ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ
ﻭﺟﻮﺩ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﯿﺪ . ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺍﻫﻮﺭﺍ ، ﻓﺮﺩﺍ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺘﺎﻥ ﭘﻮﻧﻪ
ﺑﭽﯿﻨﯿﺪ ﯾﺎ ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺗﺎﺟﯽ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺑﺴﺎﺯﯾﺪ
ﺣﺘﻤﺎً ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺎﮐﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭﺍﻥ
ﮐﻮﺩﮐﯿﺘﺎﻥ ﯾﺎﺩ ﮐﻨﯿﺪ .
ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﺎ
ﻫﻤﮑﻼﺳﯿﻬﺎﯾﺘﺎﻥ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ ، ﺑﺨﻮﺍﻧﯿﺪ ﻭ ﺑﺨﻨﺪﯾﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﻌﺪ
ﺍﺯ « ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻣﺮﺩ ﺷﺪﻥ » ﺗﺎﺯﻩ « ﻏﻢ ﻧﺎﻥ » ﮔﺮﯾﺒﺎﻥ
ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ، ﺍﻣﺎ ﯾﺎﺩﺗﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻌﺮ ، ﺑﻪ
ﺁﻭﺍﺯ ، ﺑﻪ ﻟﯿﻼﻫﺎﯾﺘﺎﻥ ، ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﯾﺘﺎﻥ ﭘﺸﺖ ﻧﮑﻨﯿﺪ ،
ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺘﺎﻥ ﯾﺎﺩ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﯼ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ « ﺷﻌﺮ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ
» ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯿﺴﭙﺎﺭﻣﺘﺎﻥ ﺗﺎ
ﻓﺮﺩﺍﯾﯽ ﻧﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻭﺭ ﺩﺭﺱ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﺭﺍ
ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﻤﺎﻥ ﻣﺘﺮﻧﻢ ﺷﻮﯾﺪ .
ﺭﻓﯿﻖ ، ﻫﻤﺒﺎﺯﯼ ﻭ ﻣﻌﻠﻢ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﮐﻮﺩﮐﯿﺘﺎﻥ
ﻓﺮﺯﺍﺩ ﮐﻤﺎﻧﮕﺮ – ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﮐﺮﺝ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر